شاهین فیضی
وبلاگ شخصی شاهین فیضی
شاهین فیضی
وبلاگ شخصی شاهین فیضی
قابل لمسم...
• قابل لمسم ؛ خیالـــی نیستم !
• مثل باران ، احتمالی نیستم
• رهـــسپارم پا به پای قافله
• پایـــبند این حوالی نیستم
• عشــق میـــورزم به تصویر خودم
• دشمن آشفته حالی نیستم
• قصــد دارم سنگـــها را بشکنم
• کوزه ام ... اما سفالی نیستم
• زود رنــــجم دوستان ، من لایق ِ
• دیدن گلدان خالی نیستم
• خانه ای از عشق دارم ... امن ِ امن
• آنـــچنان هم لا ابالـــی نیستم !
دردانه...
دردانه
درد یعنی چو قناری به قفس خو بکنی
لاجرم در قفست ترک هیاهو بکنی
جگرت سوخته باشد ز تمنای کسی
بال بالی بزنی دست دلت رو بکنی
پیچ و تابی بخوری پای بکوبی به زمین
رقص پا ناله کنان شیوه ی باکو بکنی
زخم یعنی که بمیرد گل خندان لبت
از حیایت نتوانی خم ابرو بکنی
درد یعنی قفسی ... پنجره ای رو به افق
از پس میله نگاهی به فراسو بکنی
فرق دارد ز غم فاجعه ی رفتن عشق
به خدا رو بزنی یا به خدا رو بکنی
تا که مشغول شود فکر و حواس دگران
لب به آواز گشایی و تو جادو بکنی
درد یعنی من و اندیشه ی مردن ... به خدا
درد یعنی چو قناری به قفس خو بکنی
مرا مست کردی ...
مرا مست کردی
شرابی مگر ؟
گرفتی مرا
شعر نابی مگر ؟
گرفتم سراغ تو را از نسیم
گل نورس من
گلابی مگر ؟
رهاندی مرا از غم تشنگی
چه سبزم به یاد تو
آبی مگر ؟
زبرق نگاهت چنان کوه برف
دلم آب شد
آفتابی مگر ؟
تویی روشنی بخش شبهای من
گل نورس من
تو ماهی مگر؟
به سوی تو می آیم اما دریغ
مرا میفریبی
سرابی مگر
میگویند...
می گویند : شاد بنویس …
نوشته هایت درد دارند!
و من یاد ِ مردی می افتم ،
که با کمانچه اش ،
گوشه ی خیابان شاد میزد…
اما با چشمهای ِ خیس … !!
معلممان میگفت...
معلممان میگفت:
زیر کلماتی که نمیدانید خط بکشید ...
حالا بعد از این همه سال ...
این همه عمر ...
این همه کتاب ...
به زیر همه دنیا خط میکشم ...
مردم گاهی بدند...
مردم گاهی بَدند ...
گاهی دلت را نشانه می گیرند ... گاهی اعتمادت را...
بعد تو می مانی و بی اعتمادی
نتیجه اش می شود ، دستهایی که همیشه در جیب است
دستها را در جیب پنهان می کنی
نه از سردی هوا ...
از بی اعتمادی که توی دلت کاشتند
از خاطراتی که می ترسی تکرار شوند
از اینجا به بعد سکوت می کنی ... نه می بینی ...
نه گوش می کنی
سکوتت که طولانی شد ... همیشگی می شود
واقعیت همین است ...
بی اهمیت به مردم ... بی هیچ حرفی عبور می کنی
دیگر اهمیت ندارد ، به آنهمه داشته ایی که حالا نداری شان ...
از یک جایی به بعد ...
عادت می کنی ، بعد هر اتفاقی شانه ات را بالا بیندازی و ...
به تلخی زمزمه کنی : به جهنم ... به درک ... !
از یک جایی به بعد ...
دیگر اهمیت ندارد چه پیش می آید ... !
سکوت می کنی و ساکت به راهت ادامه می دهی ...
اصلآ می دانی ...
به دیوار تکیه کن ...
اما به مردم نه !!!
که دیوار اگر پشتت را خالی کرد ...
سنگ است و گچ ، نهایت سرت می شکند !!!
ولی اگر مردم رهایت کنند ...
دلت می شکند ...
روح و تمام زندگیت می شکند ...
و کسی که بشکند ...
سنگ می شود ، سرد و سخت !!!
که نه می خندد و نه می گرید !!!
و این فاجعه است ....
بازی
شیر ها ادعا میکنند سلطان جنگلند!
ببر را قوی ترین حیوان دنیا میدانند!
اما خنده ام میگیرد وقتی میبینم به دستور یک انسان در سیرک بالا و پایین میپرند!
ولی گرگ رام نمیشود!
برای کسی عوض نمیشود!
همه میدانند بازی کردن با گرگ حکمش مرگ است.